Cmentarz francuski.
Początki cmentarza sięgają prawdopodobnie czasów średniowiecza. Zmarłych grzebano w tym miejscu tylko w wyjątkowych przypadkach zazwyczaj w czasie epidemii. Pierwszy odnotowany w źródłach pochówek pochodzi z 1572 roku, gdy w okolicy panowała zaraza. Kolejne pochówki zmarłych na epidemie miały miejsce w XVII i XVIII stuleciu.
Historia tego cmentarza jest mocno związana z wojnami napoleońskimi. Po klęsce armii francuskiej nad rzeką Kaczawą(Katzbach) w dniu 26 sierpnia 1813 r. do Jemielnicy na leczenie w lazarecie założonym w budynku klasztoru pocysterskiego w Jemielnicy trafiło około 1200 schorowanych jeńców wojennych. Wśród żołnierzy wybuchła epidemia tyfusu, która zbierała krwawe żniwo. Około 500 zmarłych pochowano na cmentarzu na Zawodziu. W tej liczbie byli jeńcy francuscy i mieszkańcy Jemielnicy, którzy świadczy im pomoc, sami się zarazili i zmarli. Kolejne pochówki na tym cmentarzu miały miejsce w 1824 i 1834 roku.
W 1921 r. podczas plebiscytu na Górnym Śląsku w Strzelcach Wielkich stacjonował oddział żołnierzy francuskich, którzy zachęceni przez proboszcza z Jemielnicy Josefa Grunda postawili na cmentarzu stellę z napisem: Aux soldats de la Grande Armee morts en 1812-1813(Żołnierzom Wielkiej Armii zmarłym 1812-1813), LA 46 Division de Chasseurs Alpins 1921 (46 Dywizja Strzelców Alpejskich 1921). Uroczyste poświęcenie pomnika odbyło się w październiku 1921 z udziałem żołnierzy francuskich.
Ostatni raz zmarłych grzebano na tym cmentarzu począwszy od końca styczniu 1945 roku. Pochowanych w tym czasie 17 żołnierzy radzieckich ekshumowano w 1947 roku i pogrzebano na cmentarzu w Kędzierzynie – Koźlu.
W 2015 roku staraniem Stowarzyszenia Odnowy Wsi w Jemielnicy i władz gminy Jemielnica została przeprowadzona rewitalizacja tego nietypowego cmentarza.
